"Stille jacht", zoals de champignoncampagne vaak wordt genoemd, is erg populair bij mensen die zich graag laten verwennen met gastronomische gerechten. Ondertussen zijn de statistieken onverbiddelijk: elk jaar worden duizenden mensen het slachtoffer van voedselvergiftiging en voor elke twintigste patiënt van de kliniek eindigt de kennismaking met paddestoelen in een fatale afloop. Om niet het slachtoffer te worden, moet je onderscheid kunnen maken tussen eetbare paddenstoelen en oneetbare paddenstoelen. Het is soms moeilijk om dit te doen, omdat bijna elke schimmel die geschikt is voor menselijke consumptie een eigen tegenhanger heeft, die elke persoon naar een ziekenhuisbed kan sturen. Toch zijn er verschillende universele manieren waarop je jezelf kunt beschermen tegen fatale fouten bij het verzamelen van paddenstoelen.
Bepalen of een paddenstoel eetbaar is
Als u niet zeker weet of het volgende bos echt veilig is, moet u eerst de paddenstoel draaien en zorgvuldig de dop van binnen bekijken. Alle "bosbroeders" zijn verdeeld in twee grote ondersoorten, waarvan de eerste een spore-dragende laag heeft, genaamd hymenophore, in de vorm van platen. Het is in deze groep dat giftige paddenstoelen het meest voorkomen en een ernstige bedreiging vormen voor het leven en de gezondheid van de mens. In de tweede paddestoel heeft de hymenofoor de vorm van kleine buisjes en lijkt hij op een poreuze zachte voering. Dergelijke paddestoelen zijn zeer zelden giftig, hoewel elke regel zijn uitzonderingen kent. Allereerst gaat het om de zogenaamde eekhoorntjesbroden, boletus genaamd, waarin verschillende giftige tweelingen voorkomen. Ze kunnen ook worden bepaald door het interne uiterlijk van de dop, die een roze tint heeft. Als je bovendien een valse boletus snijdt, dan zullen heel snel op zijn been karakteristieke blauwe vlekken verschijnen. Dit lijkt zeer gevaarlijk en toxisch blauwzuur, waarvan de aanwezigheid het eerste teken is dat de schimmel niet mag worden gegeten. Vaak komen in het bos paddestoelen voor die er vrij eetbaar uitzien, maar die een zeer reële bedreiging voor de mens kunnen vormen. Daarom is er een universele manier om ze te controleren op veiligheid, waarvoor je de tong moet aanraken op de slice op de poot . Als je je bitter voelt, kun je veilig een prooi gooien, omdat zo'n paddenstoel niet kan worden gegeten. Dus, zelfs tussen ogenschijnlijk onschuldige stropen, kan men op het eerste gezicht hun verraderlijke tweeling identificeren, die met het begin van de herfst hun eigen jacht op mensen begint. Trouwens, het is precies de smaak van veel ervaren champignonplukkers die valse boter en valse cantharellen bepalen, die moeilijk te onderscheiden zijn van eetbare paddenstoelen.
Overigens worden valse cantharellen vaak misleid, zelfs door degenen die ze herhaaldelijk in het bos hebben verzameld . Daarom, in volgorde. om niet te worden verward, moet men de vondst zorgvuldig overwegen, waarbij de aandacht wordt gevestigd op de intensiteit van de kleur van de dop en het been. In oneetbare cantharellen heeft de pet een intense oranje tint en wordt de voet, als hij de wortel nadert, niet licht, maar donkerbruin. Bovendien is het de moeite waard om te overwegen dat de valse cantharellen dunnere poten hebben en geen karakteristieke verdikkingen hebben in de buurt van de dop.
Veel fans van "rustige jacht" houden ervan paddenstoelen te verzamelen, want deze paddenstoelen groeien in hele families, en in de buurt van één stronk met een succesvol scenario, kun je een hele emmer van deze bosdelicatessen verzamelen. Liefhebbers van honingzwammen wachten echter vaak op het gevaar in de vorm van eetbare paddenstoelen, die uiterlijk praktisch niet verschillen van eetbare paddenstoelen. Als je echter goed kijkt naar het hoofd van de honingdauw, kun je bepalen of je het opeet. Het ding is dat in eetbare paddestoelen het heeft een uniforme bruine kleur, en in giftige paddestoelen is het gekleurd in een roodachtige of groenachtige tint.
